We krijgen een nieuwe koning, en hij is afkomstig uit een kleurrijke familie (deel 12). In 1890 was koning Gorilla, volgens de New York Times de losbandigste figuur van zijn tijd, overleden. Met zijn eerste vrouw Sophie van Württemberg had hij drie zoons, Willem, Maurits en Alexander, maar hij overleefde ze alle drie. Gelukkig had hij nog een dochter: Wilhelmina.
Omdat Wilhelmina pas tien jaar oud was, werd haar moeder Emma aangesteld als regentes. Dat was ze al voordat Willem III stierf, want hij was in zijn laatste jaren knettergek. In 1898 was het zo ver, op 6 september van dat jaar werd de koningin ingehuldigd. De nieuwe koningin was nog ongetrouwd, maar daar moest natuurlijk verandering in komen. De eisen: hij moest van adel zijn en niet Engels, want Engeland was hier op dat moment even niet zo populair. In de Almanach de Gotha, een gids vol adellijke geslachten, werden drie kandidaten aangekruist: Friedrich Wilhelm van Pruisen, Heinrich zu Mecklenburg-Schwerin en nog een broer van Heinrich. Uiteindelijk viel de keuze op Heinrich; niet eens een prins, maar een graaf, uit een wat achtergebleven gebied in Duitsland. Prins Hendrik kreeg als Duitser geen functie in het leger en iets anders mocht hij eigenlijk ook niet doen. Vandaar dat hij zich vrijwel fulltime stortte op jagen, vreemdgaan en geld uitgeven. In de eerste jaren na het huwelijk had hij soms nog wel wat tijd voor Wilhelmina, dus ze raakte zwanger. Ze kreeg echter een miskraam en niet lang daarna kreeg ze tyfus. Er werd al openlijk over gesproken wie de kinderloze Wilhelmina op moest volgen (haar achterneef Willem Ernst werd het meest genoemd). De koningin kwam er weer bovenop en raakte weer zwanger, maar ze kreeg opnieuw een miskraam, en nog een, en nog een. Na vier miskramen werd Juliana geboren en daarna kreeg ze nog een miskraam. Volgens de verhalen waren al die miskramen de schuld van prins Hendrik, die immers het bed indook met alles wat los en vast zat en daardoor een wandelende soa-bom was geworden. Er zijn zelfs mensen die denken dat Juliana geadopteerd is, de moeder zou een burgermevrouw uit Soest zijn.
Na de Eerste Wereldoorlog kon Hendrik zich helemaal op het vreemdgaan storten, want Wilhelmina moest niks meer van hem hebben. Er waren zelfs tijden dat hij niet dezelfde ingang van het paleis mocht gebruiken als zij. In 1935 stierf hij, een sliert buitenechtelijke kinderen en een berg schulden achterlatend. Na de Tweede Wereldoorlog voelde Wilhelmina zich uitgeregeerd. Ze wilde paleis Het Loo af laten breken omdat de nazi’s het gebruikt hadden, was bang dat het koninkrijk in elkaar zou storten omdat Indië onafhankelijkheid wilde en was teleurgesteld in de politiek (ze vond het een slap zooitje en het kon best wat minder democratisch). In 1948 hield ze het voor gezien en in de jaren daarna richtte ze zich op haar autobiografie ‘Eenzaam maar niet alleen’.
Vanwege de troonswisseling op 30 april 2013 presenteerde ik mijn volgers op social media een korte serie over de kleurrijke geschiedenis van de Oranjes.
