We krijgen een nieuwe koning, en hij is afkomstig uit een kleurrijke familie (deel 16): the crazy ones (de vorige kroonprins heette ook Alexander). De laatste tijd valt het mee met koninklijke gekken, er zijn alleen wat onschuldige gevalletjes die tegen bomen en dolfijnen lullen of denken dat ze door een schroef in de muur worden afgeluisterd. In de loop van de tijd waren er echter ook echte gekken.
Allereerst waren er natuurlijk de geruchten over Juliana. Bernhard en zij hadden een huwelijkscrisis in de jaren ’50, maar het gerucht ging dat Juliana, die achter een gebedsgenezeres aanhobbelde, flink de weg kwijt was.
Haar grootvader, koning Willem III ondertekende in zijn nadagen staatsstukken met verzonnen pauselijke namen, waardoor zijn tweede vrouw, Emma, tot regentes werd benoemd. Over de kinderen die hij met zijn eerste vrouw had gingen ook allerlei geruchten. De oudste, die Willem heette maar Wiwill werd genoemd, gedroeg zich nogal onaangepast en leidde in Parijs een liederlijk leven, tot hij op 38-jarige leeftijd stierf aan tyfus, een leverziekte en totale uitputting. De jongste zoon, Alexander, was ook niet helemaal lekker. Dat viel onder meer op toen hij zich bij de begrafenis van zijn moeder op de kist stortte. In de jaren ’90 werd er een vermakelijke televisieserie over hem gemaakt waarin ook enkele feiten zaten: Wij Alexander. Toen Alexander stierf, hadden zijn vader en stiefmoeder geen zin in zo’n hinderlijke onderbreking van hun vakantie, waardoor hij pas na weken begraven kon worden. Nog bonter maakte Willem III het toen zijn tweede zoon, Maurits, ziek werd, hij had hersenvliesontsteking. Willem kreeg ruzie met zijn eerste vrouw, Sophie, over de behandeling en daardoor werd de jonge prins helemaal niet behandeld, waardoor hij stierf. Het was wonderlijk dat Willem zijn zin niet kreeg, want hij deinsde er niet voor terug om Sophie het paleis door te meppen.
Hoe Willem III aan die gekte kwam? Onbekend, maar bij de Romanovs, de familie van zijn moeder Anna Paulowna, liepen wel meer waanzinnigen rond. Zo was Anna’s vader, tsaar Paul I, een erkende mafketel die onder meer zijn moeder ervan beschuldigde hem te willen vermoorden (en uiteindelijk werd hij door zijn zoon omgelegd).
Toch is het niet zo dat de gekte pas met de Romanovs de familie in kwam. Ook Amelia van Nassau-Dietz, de zus van stadhouder Willem IV, was niet helemaal lekker; ze was agressief, ze hallucineerde en toen haar man, Friedrich van Baden-Durlach, vrij plotseling overleed reageerde ze er niet op omdat ze zich niet kon herinneren wie die man toch was. En dan is er nog Anna van Saksen, de tweede vrouw van Willem van Oranje. Willem liet haar krankzinnig verklaren nadat ze waren gescheiden, maar helemaal uit de lucht gegrepen was dat niet. Anna was lelijk maar rijk, interesseerde zich niet voor haar kinderen en stiefkinderen, zoop zich een slag in de rondte, flirtte met anderen, sloot zich met enige regelmaat op zonder te eten en drinken, dacht aan zelfmoord, was gewelddadig en klaagde openlijk dat Willem in bed niets klaarspeelde. Of Willem van Oranje zelf bij zijn volle verstand was is echter ook maar de vraag; toen ze eenmaal gescheiden waren, liet hij Anna opsluiten in een dichtgemetselde kamer.
Vanwege de troonswisseling op 30 april 2013 presenteerde ik mijn volgers op social media een korte serie over de kleurrijke geschiedenis van de Oranjes.
